Therapie waarom?!
Ik naar een therapeut?-Nooit van mijn leven! Ik los het zelf wel op.
Het is 2005 wanneer ik totaal niet lekker in mijn vel zit. Ik heb een kort lontje, snauw iedereen af slaap slecht, val af, vergeet van alles, ben continue mijn sleutels en andere dingen kwijt. Heb nergens geen zin meer in, ik voel me moe, lusteloos en verdrietig. Het lijkt wel alsof ik in een trein zit, die niet meer stopt. Ik wil wel ontspannen en rusten maar het lukt me niet meer en daarom ga ik nog maar harder werken, zodat ik het rotgevoel maar niet hoef te voelen. Ik weet, dat het totaal niet goed met me gaat maar ik negeer alles. Normaal lukte het me wel om alles zelf op te lossen maar ik merk dat het me nu niet meer lukt. Het rotgevoel blijft en gaat maar niet weg. Ik heb van thuis uit geen andere tools meegekregen dan: doorgaan en niet opgegeven. Dit gaat een tijdje zo door, totdat ik op een avond naar bed wil en zo gespannen ben, dat ik niet in slaap kom en steeds naar het toilet moet om te plassen. Ik krijg een duidelijk intuïtief signaal en uit het niets zeg ik tegen mijn toenmalige vriend die opmerkt en vraagt waarom ik zo aan het spoken ben; ik heb een burn-out en voel me overspannen. Ik weet, dat dit al veel langer aan de gang is. Ik moet me ziek melden, dit komt niet goed zo. De volgende dag bel ik mijn baas, na veel gedrentel door de huiskamer -met de telefoon in de handen van; ik ga het doen-tot ach, het valt wel mee, ik ga toch gewoon werken. Ik heb er de hele nacht niet van kunnen slapen. Ik wil me niet ziek melden. Ik wil niet zwak zijn, ik wil gewoon meedoen met en in de maatschappij. Ik ben van oorsprong een boerendochter en we hebben meegekregen: niet piepen en doorzetten en dat is een prachtige eigenschap maar soms kan je daar te ver in doorschieten. Ik verzamel al mijn moed en meld me ziek.
Na mijn ziekmelding ga ik direct door naar de huisarts. Daar aangekomen doe ik mijn verhaal en kan alleen maar huilen en huilen. Ze heeft dezelfde conclusie, die ik innerlijk zelf al wist; burn-out en overspannen. Ze geeft mij een adres van een psychologen- praktijk. Ze vindt dat ik hulp moet zoeken. Het enige wat er door mijn hoofd schiet is een zin die vaak bij ons thuis werd gezegd: “Wie naar een psycholoog moet heeft het niet allemaal op een rijtje”. Wat vreselijk dit wil ik niet. Ik heb ze echt wel op een rijtje. Ze stelt met gerust en zegt dat het me veel op zal leveren. Ik zal moeten leren om grenzen aan te geven en “nee” te leren zeggen. Ik weet dat ze gelijk heeft. Ik kan moeilijk nee zeggen, ben grenzeloos op mijn werk en privé .Ik ben in mijn leven alleen maar aan het geven en geven. Ik ben uitgeput en doodmoe dit moet veranderen.
Ik maak een afspraak met de psychologen-praktijk en met lood in mijn schoenen ga ik ernaar toe. Ik doe dit omdat het moet maar niet omdat ik het zelf zo graag wil! Ik neem me voor een paar sessies te boeken en dan moet het maar zo snel mogelijk klaar zijn met die onzin, want ik wil weer aan het werk! Als ik aan de beurt ben, stap ik het kantoor binnen. Het is een kantoor met een trappetje en hij-mijn psycholoog zit mij al op mij te wachten in een draaistoel met zijn benen over elkaar met daarop een blocnote met zo’n zilveren, dure, dikke vulpen. Zo zegt hij als ik ga zitten: “Je bent hier wel maar je wilt hier eigenlijk niet zijn he?”. Uhh, denk ik! Ik schrik en voel me betrapt. Hoe kan hij dit weten??? Hoe ziet hij dat aan mij? Ik wil helemaal niet ongemotiveerd overkomen! Maar het klopt, hij heeft gelijk! Het liefst ren ik hard het kantoor uit naar huis. Ik heb geen zin om mijn pijn en verdriet te delen, want dat los ik graag zelf en alleen op -dat doe ik mijn hele leven al. Ik heb geen zin om mijn hart bij hem–een totaal vreemde uit te storten.
Maar naar verloop van tijd, keert het tij en merk ik dat ik door de gesprekken veel inzichten krijg en er veel kwartjes vallen. Dit is het begin van mijn transformatieproces. Het grappige is, dat ik nu heel anders naar therapie ben gaan kijken en naar transformatieprocessen. Ik ben uiteindelijk zelf ook therapeut geworden! Wie had dat gedacht!?
In onze maatschappij heerst nog steeds wel een beetje schaamte voor problemen of wanneer we vastlopen en bijvoorbeeld burn-out raken. Het geeft het gevoel van zwakte en het niet aankunnen. We mogen niet vastlopen in het leven en problemen vinden we vaak zwak, irritant en storend! We hebben het gevoel dat het ons leven blokkeert. Het liefst willen we een vlak en stabiel leven zonder problemen.
Mijn visie en kijk is door mijn werk totaal veranderd. We zijn hier in het leven om onze lessen uit te werken. Onze ziel wil hier dolgraag leren en groeien daarom zijn we hier en daarom krijgen we de lessen op ons pad! En dat is niet altijd leuk, ik weet het! Maar dat is wel ons gezamenlijk pad. Dat is ons doel hierop aarde. Maar wat doen wij vaak? Wegduwen, negeren en doorgaan. Deksel op de pan houden en doorgaan. Vaak willen we helemaal niet groeien. We zijn bang en de lessen doen vaak pijn! We moeten naar ons zelf gaan kijken en de rol als slachtoffer los laten! Het is veel makkelijker om het bij een ander neer te leggen. We zullen in ons leven steeds weer in transformatie gaan om te groeien. Dat kan zijn door een burn-out, verbroken relatie, ontslag een auto-ongeluk etc. Allemaal transformatieprocessen om jou te doen laten groeien en dichter bij jezelf te brengen. En juist als we dat in gaan zien en de processen aan durven te gaan levert ons juist dat vrijheid, geluk, energie, blijheid en overvloed op. Dus geen blokkade maar een prachtig nieuwe richting, een nieuw begin!
Dus ik zou willen zeggen; ga het aan! Zie de lessen als een kans op groei een groot cadeau! Zodat je krachtiger en sterker wordt. Heb je hier hulp bij nodig? Ik voer mijn werk met veel passie en gedrevenheid uit. Ik weet mensen goed in te voelen en te begeleiden omdat ik inmiddels al veel transformatieprocessen mocht doorwerken. Ik werk lichaamsgericht omdat ik er door alle processen achter ben gekomen dat alleen praten niet voldoende is. In therapieland wordt er naar mijn mening te veel gepraat. We mogen aan de slag met het lijf want die wil het trauma heel graag kwijt. Herken je dit verhaal?
Ik zeg altijd de kras op je ziel blijft bestaan maar na de therapie kan je ernaar kijken, accepteren en loslaten en zien wat het je heeft gebracht. De kras zal je leven na de therapie niet meer overheersen en beheersen zoals daarvoor.
Wil jij op naar een leven vol vrijheid, energie, geluk en overvloed? Ik wens het jou in ieder geval toe.
